Kush është Muhammedi?

Kush është Muhammedi?

"Ne të dërguam ty (o Muhammed) vetëm si mëshirë për të gjitha botat" (Kur'an, 21:10)

Muhammedi është i dërguari i fundit nga All-llahu dhe pejgamberi i Tij i fundit. Ai quhet Muhammed biri i Abdull-llahut. Ka lindur në Mekë në vitin 570 të erës së re. Pejgamberi Muhammed (alejhis-selam – paqja qoftë mbi të) në rininë e tij ishte kombinim i vetive më të mira shoqërore. Ai ishte njeri shembullor me mendje të peshuar dhe gjykim të pagabueshëm. Ai ishte i shquar me intelegjencë, me origjinalitet të mendimit dhe me zgjedhje ekzakte të mjeteve deri te qëllimet korrekte. Heshtja e tij e gjatë i ndihmonte pozitivisht meditimit të tij dhe hulumtimit të thellë të së vërtetës. Mendja e tij e kthjelltë dhe natyra e pastër ishin mjet për përvetësimin dhe për të kuptuar mënyrat e jetesës, si dhe individët, grupet e komunitetet. Ai luftonte praktikat bestytnore, por ishte aktiv në veprimtari të dobishme dhe konstruktive. Kur ballafaqohej me gjëra të kota dhe shkatërruese, atëherë gjente prehje në vetmim. Ai nuk pinte verë dhe nuk e hante mishin të therur në altare dhe nuk merrte pjesë në festivale të idhujtarëve.

Ai vërtetoi që ishte njeri ideal dhe kishte një karakter të panjollosur. Ai ishte më i dashuri ndaj bashkqytetarëve, ai ishte më i ndershmi në të folur dhe me temperament më të butë. Ai ishte më zemërgjeri, më i çiltri dhe më mikpritësi dhe gjithmonë linte mbresa të thella te njertëzit me fytyrën e tij të devotshme. Ai ishte më i besueshmi dhe më i miri në mbajtjen e marrëveshjes. Për shkak të namit që gëzonte te populli i tij, e quajtën "i besueshmi".
Kjo përshtypje te njerëzit vinte nga lumturia që pushtonte zemrat e tyre dhe i mbushte ato me dinjitet. Frikrespekti, mirënjohja ndaj të Dërguarit të All-llahut ishin unike dhe të pashoqe. Asnjë njeri në gjithë botën nuk është respektuar dhe nderuar sikur ai. Ata që e njihnin atë mirë ishin të mahnitur dhe të magjepsur nga ai. Ata ishin të gatshëm të flijonin jetën e tyre, për të shpëtuar një thua të tijin nga lëndimi. Ai shquhej me shumë aspekte të përsosurisë të cilat askujt nuk i ishin dhuruar, prandaj shokët e tij e konsideronin të pakrahasueshëm dhe e donin atë shumë.

Kur ai u ngarkua me detyrën e pejgamberit në moshën katërdhjetë vjeçe, All-llahu ia shpalli ajetet e para kur'anore nëpërmjet melaqes Xhibril. Ai kërkoi nga Pejgamberi që të predikojë të qenurit e All-llahut një dhe t'i parlajmërojë njerëzit për pasjot e politeizmit.

Politeistët e Mekës e kundërshtuan atë dhe i persekutuan ndjekësit e tij me vrazhdësi, por kjo nuk lëkundi besimin dhe durimin e tij, e as nuk i ndaloi njerëzit që t'i përgjigjen thirrjes së tij. Kur pjesa dërrmuese e popullit të Medines përqafoi Islamin, muslimanët e Mekes u shpërngulën në Medinë. Më vonë edhe i Dërguari i All-llahut u shpërngul në Medinë për të themeluar shtetin islam. Disa vite më vonë politeistët mekas dhe aleatët e tyre u gjunjëzuan para fuqisë në rritje të muslimanëve, dhe Meka u pushtua pa dhunë. Tridhjetë vjet pas vdekjes së të dërguarit Muhamedit (alejhis-selam – paqja qoftë mbi të) islami u përhap anembanë botës, duke i mundur dy perandoritë e asaj kohe, persiane dhe romake.

Shumë dijetarë perëndimorë dhe personalitete të famshme kanë pranuar se asnjë të metë nuk mund të gjindet në karakterin dhe sjelljen e të Dërguarit (alejhis-selam – paqja qoftë mbi të). George Bernard Chaw ka shkruar:
"Unë besoj se sikur një njeri si ai do të merrte pushtetin mbi botën moderne, ai do të kishte qenë i suksesshëm në zgjidhjen e problemeve, duke sjellë paqe dhe lumturi. Europa ka filluar të magjepset nga besimi i Muhamedit. Në shekullin e ardhshëm ajo mund të shkojë më tutje duke pranuar dobinë e atij besimi në zgjidhjen e problemeve të saj. " (A Collection of Writings of Some of The Eminent Scholars, 1935)

Lamartini ka lavdëruar të Dërguarin duke thënë:
"Nëse madhështia e qëllimit, mjetet e pakta dhe rezultatet mahnitëse janë tri kriteret të gjeniut njerëzor, kush mund të krahasojë ndonjë njeri të madh në historinë moderne me Muhammedin?" (Histoire de la Turquie, 1855)
Prijësi indian, Mahatma Gandi, ka shkruar për Profetin (alejhis-selam – paqja qoftë mbi të):

"Unë jam bindur më shumë se kurdo se nuk qe shpata që Islamit i siguroi fitore ato ditë. Qe thjeshtësia e paepur, vetëmohimi i plotë dhe mbajtja e skrupullt e fjalës, devotshmëria e tij ndaj shokëve dhe pasuesve të tij, trimëria e tij dhe mbështetja absolute te Zoti dhe te misioni i tij. Këto, e jo shpata qenë që shkatërruan çdo pengesë para tyre." (Young India, 1922)

nga: "A Brief Look Upon Islam, …"